Een vriendelijk lezer vertelt me dat de mogelijkheid tot
reageren verdwenen lijkt, misschien ben

ik me niet bewust van de keuzes die ik heb en de schier
oneindige tegemoetkomingen online, ook

zou het kunnen dat ik niet weet onderdeel te zijn van
andermans ochtendlijk verkeren, zo net

voordat de wereld echt ontwaakt en we onze goede
bedoelingen herhalen. Weet ik dat er

een moment is waarop we tegelijkertijd het laken uit
het raam hangen, de knoop bovenaan, en

ontsnappen, voeten nat van ochtenddauw, het handschrift
op het briefje hetzelfde, onze moeders

verontrust, en elkaar halverwege tegenkomen, zonder ooit
die afspraak te hebben gemaakt?